پروژه کانکتوم انسان

مغز انسان چگونه کار میکند؟! این مهم ترین سوالی است که در دهه های اخیر ذهن بسیاری از دانشمندان را به خود مشغول کرده است.کانکتوم انسان

شاید اگر قادر به پاسخ دادن به این سؤال بودیم میتوانستیم کامپیوتری بسازیم که مانند انسان فکر کند یا شاید میتوانستیم مکانیسم وشیوه درمان مؤثر بسیاری از بیماری های عصبی از جمله دیسلکسیا، اسکیزوفرنی، اوتیسم و… را یاد بگیریم.

شاید این جمله ی من کانکتوم خودم هستم بیانگر اهمیت این موضوع است اما ماجرا چیست؟

در سال NIH 2009 پروژه ی کانکتوم انسان را کلید زد که به احتمال زیاد بزرگ ترین پروژه ی قرن باشد.

هدف این پروژه تهیه ی یک نقشه ی ارتباطی از مغز یک انسان سالم با استفاده از تکنیک های عکس برداری از مغز است تا کارکرد و نقش قسمت های مختلف
آن به خوبی درک شود.

این تکنیک های عکس برداری شامل MRI،FMRI،DTI و… با استفاده از بهترین تکنولوژ یها هستند.

در سال ۱۹۸۶ کانکتوم سینورابدیتیس الگانس به دست آمد همچنین در مورد قشر بینایی موش کارهایی انجام شده بود وهمه این ها مقدمه ای برای پروژه ی کانکتوم انسان بودند.

اگر کانکتوم انسان را با کانکتوم سینورابدیتیس الگانس مقایسه کنیم به نتایج جالبی می رسیم. اینکه این جانور فقط ۳۰۲ عدد نورون دارد و حدود ۵۰۰۰ سیناپس شیمیایی می تواند بین آن ها به وجود بیاید.

مغز انسان ۱۰۰ میلیارد نورون دارد و هرنورون به طور متوسط با ۲۰۰۰۰ نورون دیگر ارتباط دارد!

حال اگر تعداد سیناپ سهایی که ممکن است در این جسم ژله ای یک و نیم کیلویی به وجود آید را حساب کنیم به عددی بس بزرگ تر از تعداد
اتم های هستی می رسیم! فکر کنم متوجه منظور من شده اید که کار پروژه  کمی دشوار است.

این بار درمورد جمله ی من کانکتوم خودم هستم چه حسی دارید؟!

هر رفتاری که ازما سر میزند، هر حرفی که می زنیم انگار همه و همه را کانکتوم ما انجام م یدهد. آنچه که باعث میشود که ما، ما باشیم سیستم عصبی ما و تمام اتصالات موجود در آن است.

پس برای آن که خودمان را بهتر بشناسیم باید شناختی کافی از مغز خود داشته باشیم که پروژه ی کانکتوم راهی به سوی این هدف بزرگ است.

حال خوردن یک فنجان داغ قهوه را تصور کنید شاید ساده ترین و لذت بخش ترین کار باشد، ولی همین عمل به ظاهر ساده به وسیله فعالیت میلیاردها نورون مدیریت می شود از برداشتن فنجان گرفته تا نوشیدن قهوه و لذت بردن از آن.

در زیر تصاویری جالب حاصل از این پروژه را که بی شباهت به یکاثر هنری نیست میبینید.

منبع : مجله علوم اعصاب