هیپنوتیزم

هیپنوتیزم یا خواب مصنوعی که از زمان‌های قدیم از پدیده‌های ماورای طبیعی به ‌شمار می‌رفت از زمان دکتر آنتوان مسمر  (از سال ۱۷۷۴ میلادی) ارزش درمانی پیداکرده و به‌توسط مسمر به ‌کار گرفته ‌شد.
مسمر ابتدا به آن نام مغناطیس  و بعدها  مانیه‌تیسم نهاده بود
که سال‌ها بعد توسط دکترجیمز برید  به نام «هیپنوتیزم» درآمد.
بااینکه این علم در بدو پیدایش توسط دکتر مسمر، به دلیل ناشناخته بودنش موردتردید و تمسخر پزشکان قرار گرفت،
اما پس از جزر و مدهای زیادی، ارزش علمی و درمانی آن روشن شد و این علم به‌عنوان پدیده‌ای مرتبط با فیزیولوژی، زیست شناسی، روانشناسی و پزشکی رسمیت پیدا کرد.

هیپنوتیزم اولین بار توسط دکتر برید در حدود ۱۶۰ سال پیش ابداع شد؛

اما این فن از قدیم به گونه‌های مختلف در جوامع بشری مطرح بوده و مورداستفاده قرار می‌گرفته است.
عده زیادی این علم را درگذشته غیرعادی دانسته و تنها معدودی افراد به واقعیت آن پی برده ‌بودند.
از زمان دکتر مسمر این علم تحت عنوان «مغناطیس» و سپس «مانیه تیسم» در جهان دانش راه یافت و اکنون نیز بانام «هیپنوتیزم» مورداستفاده روان‌پزشکان و روانشناسان قرار می‌گیرد.
فرق مانیه‌تیسم با هیپنوتیزم این است که مانیه‌تیسم عبارت از خواب کردن به‌وسیله مغناطیس بدن است
که از دست‌ها و چشم‌ها خارج می‌شود،

ولی هیپنوتیزم عبارت از خواب کردن با اشیاء و تلقین است.

از تمدن سه‌هزارساله مصر باستان سنگ‌نوشته‌هایی برجای‌مانده که از هیپنوتیزم و روش‌های مربوط به آن بحث شده است.
از پدیده‌های تاریخی این علم می‌توان به خیره شدن به بلور، معالجه به‌وسیله پالس‌های دست، عبور از دیوار، غلبه بر جاذبه زمین و… نام برد.
تکامل و درخشش این علم در عصر حاضر بر پایه نظریات دانشمندانی چون مسمر با نظریه مغناطیس حیوانی، برید با نظریه چشم دوختن به نقطه نورانی و کوئه با نظریه اثرات تلقین به نفس قرار دارد.
از سال ۱۹۵۰ به بعد این علم در محافل علمی و دانشگاهی با گستردگی وسیعی دنبال می‌شود
که کاربردهای ویژه‌ای را در درمان بیماری ها دارد.
برخی کشورهای جهان ازجمله آمریکا، روسیه، کانادا و… این علم را با فیزیولوژی، روانشناسی، روانکاوی و پزشکی هم‌ردیف می‌دانند (جمالیان، ۱۳۸۸).
بر طبق شواهد و مدارک، علم هیپنوتیزم توسط یونانیان، آشوریان، کلدانیان، بابلی‌ها، عبری‌ها، چینی‌ها، رومیان، هندوها نیز مورداستفاده قرار می‌گرفته است.